Blues in Bloom (The Revival) (Als hommage hierbij ook de reports Blues in Bloom edities 2008,2009 en 2010) Festival Domein Kelchterhoef Houthalen (15-09-2018) reporter & photo credits: Freddie info organisatie: Blues in Bloom info band: High Five Jive - Blues Lee - Bunglars Bane - Ale & Alley © Rootsville 2018

Begin dit jaar kwam het ergens out of the blue. Een vaste tooggast van de Blauwe Kater te Leuven kwam te vertellen dat de organisatie van het Limburgs blues festival 'Blues in Bloom' aan een revival zaten te denken. Eén van de trekpleisters die avond moet ook nog een reünie worden en wel deze van 'High Five Jive'. Na 15 jaar zou deze band nog eens samen komen als eerbetoon aan 'Blues in Bloom', of was het the other way around. Als rasechte wereldburgers zouden ze deze 'Revival' volledig Limburgs houden en dat is hen dan ook gelukt. Naast 'High Five Jive' werden verder aangetrokken, 'Blues Lee', 'Bunglars Bane' en 'Ale & Alley'.

Aangekomen op den rustige en groene omgeving van de cafetaria 'De Plas' stonder er toch enkele campers opgesteld. De (Ge)Varenwinkel Express er tussen geplaatst en nog tijd voor een apero voor we er aan gaan beginnen. Met vier bands op de affiche werden de deuren voor deze 'Blues in Bloom' geopend om 07.00PM. Het waren Ale & Alley die al bescheiden de aftrap gaven, net nu er nog enig licht te bespeuren viel. Hun setlist was enigszins aangepast voor de bluesfans alhier aanwezig. Anything For Love ;-) Voor de taak van MC voor de avond kozen ze voor 'Den Huibbe'.

Rond de klok van achten zijn het die van 'Bunglars Bane' die de aftrap mogen geven van deze 'Revival'. Met een mix van blues, soul, boogie en rock 'n roll zullen ze ongetwijfeld het vuur aan de lont komen te steken hier in de cafetaria. Deze 'Bunglars Bane' vonden hun ontstaan in 2005 en wat eerder als een ontsnapping aan de toenmalige slechte muziek zou gaan worden is dus dan ook lichtjes uit de hand beginnen lopen en staan ze er nog steeds na al die jaren.

Meteen de beuk er in met enkele gesmaakte covers zoals de Stooges hun 'I Wanna Be Your Dog' en een injectie Stones. Deze 'Bunglars Bane' hadden ook aan een special guest gedacht in de persoon van zangeres Lauren die we nog herinnerden van 'The Rhythm Beats' tijdens een editie van het helaas ook verdwenen 'Blues at the Attic'. Mede door Lauren kwam er ook blues aan te pas in haar versie van 'I'd Rather Go Blind'. Een youngster kan uiteraard niet voorbij Amy Whinehouse en dus kregen we ook 'Valerie' te verwerken, iets wat haar blijkbaar beter ligt dan Etta James. Van de band kregen we ook een beetje 'Beatles' en Chip Taylor's meesterwerkje uit 1965, Wild Thing, I think I Love You...

Zoals vermeld hadden die van 'Blues in Bloom' meteen ook gezorgd voor een support act tijdens de change-overs. Het begint stilaan vaste kost te worden dat Roeland Bierkens aka Mr. Ale en Patrick Inestege aka Mr. Alley worden opgetrommeld als vaste buskers. Niet verwonderlijk want hun repertoire brengt ons een heel eind terug in de tijd met niet alledaagse nummers. Voor hun act moesten we terug naar buiten al kon de verlichting daar wel wat beter. Met nummers als 'France Blues' en 'I Can't be Satisfied wisten ze wel voor het nodige entertainment te zorgen. Uieraard ook tijd voor enkele 'bawdy songs' als 'My Pencil Won't Write No More' van Bo Carter.

Hierna is het tijd voor kinds des huize, Jan Jaspers. Niet met die succesvolle Boogie Beasts, nee want die zijn volop aan hun nieuw album aan het werken waaruit eerst twee singles zullen worden voorgesteld. Eéntje daarvan is al volop in omloop en loopt als een trein. Nee Jan wordt nu eens afgescheiden van Gert, Matt en Benardo en gaat scheep met zijn eerste groepje van weleer, 'High Five Jive'. We waren er afgelopen maandag ook al bij toen ze op een 'Blue Mondays' concert in de 'Blauwe Kater' te Leuven hun algemene repetitie kwamen te houden. 15 jaar geleden vonden ze het welletjes en legden ze er gezamenlijk de riem eraf. Trouwens ze hadden het hier in België al bewezen door 20 jaar geleden op 'Blues Peer' te mogen aantreden. Vandaag en dit ook een beetje speciaal voor papa Jaspers deze reünie van 'High Five Jive'.

Ze bestaan nog steeds uit Geert Op 't Eynde (vocals), Bart Lievens (guitar), Jan Jaspers (guitar), Jens Vanderheyden (bass) en Ollie Hoogmartens (drums). Het oefenen is nu definitief achter de rug dus gaan ze hier vanavond voor de 'real deal'. Daar deze 'rockers' vorige maandag er nog enkel covers bijhaalden lieten ze vanavond horen dat ze meteen terug scherp stonden. Nummers als 'Scratch Your Own Back' en 'Let Me Play Your Vendor' maakten dat de opgekomen fans meteen waar kregen voor hun geld. Nu bij Jan Jaspers nog een gaatje vinden om enkele reünie concerten in te lassen, want ja ze kunnen het nog. Ondertussen ging het voor sommigen van een blue monday naar een blue saturday.

Tijdens de change-over is het weer de beurt aan 'Ale & Alley' om ons een beetje 'hokum' blues voor te schotelen. Terug wa Bo Carter met 'Banana in Your Fruit Basket' en uiteraard ook Dohouse Sam's 'Knock Knock!

Ook aan een 'revival' moet helaas een einde aankomen en dan doen ze hier met één van de succesvolste blues groepen van Limburg tijdens de jongste decennia. Ook zij stonden reeds op Blues Peer en liefst meer dan één keer. Deze 'Blues Lee' draaien al mee sinds 1995 en op de laatste editie van Blues Peer zagen we één van de mede-grondleggers van Blues Le enog een act uit 'Cirque de Soleil' geven. Net als vroeger hebben we ook nu nog eens een 'spotlight' (lees meer) gemaakt van deze Belgische voorbeelden dat blues breed en succesvol kan worden gebracht. De hedendaagse line-up bestaat uit Karel Phlix, JB Biesmans, Jan Corthouts en Steph Collart. Ook in 2009 (en zelfs daarvoor) stonden ze hier al op 'Blues in Bloom' en dit ook met zoon Jaspers en zijn Voodoo Boogie van weleer. Drummer Yves Bosmans moeten we helaas schrappen en zo was er een stand-in waar te nemen.

Het bekende concept bij deze Blues Lee, en dat is een mix nooit vervelende steengoede blues en rhythm 'n blues. Nummers als 'Honey Please Don't Lie' uit het album 'Home' uit 2006 of 'Rusty Guns' uit het album 'Indeed', eerlijk? we krijgen nooit genoeg van deze Blues Lee grooves en we kijken uiteraard halsreikend uit naar een nieuw album :-) Na het magistraal mooie '7 Days' zocht ik bevangen door de blues en het bier de (Ge)Varenwinkel Express op.

Een fijne 'revival' van 'Blues in Bloom' en zo wordt het stilaan tijd om de rust hier op Kelchterghoef te laten weerkeren. Nu maar hopen dat de organisatie terug door het virus is gebeten en we er terug een nieuw Limburgs blues festival bij hebben. Na de 'Revival' een 'Sequel'?

Als toemaatje en om de nostalgie nog eens ten top te drijven duiken we nog eens in ons archief en brengen we jullie nog het festival verslag van 2008, 2009 en 2010.

Jerry Waddel @ Blues in Bloom 2003

Blues in Bloom 7 juni 2008 (witte MVS)

Geen bijster lekker weertje, maar voor een festival dat deels in een zaal en deels in een met tent overdekt buiten plaatsgrijpt, kan dit niet echt een storende factor zijn. En zo dacht noordelijk Limburg er ook over, want de opkomst mocht meer dan bevredigend genoemd worden. De organisatie was puikjes in orde, en dit lijkt de standaard te worden bij alle Belgische festivals. Er waren genoeg vrijwilligers om de bezoeker te voorzien van eten en drinken en dat was, ondanks de nabijheid van de grens, geen nederlandse junkfood, maar echte fritkotkost. Dus geen gehaktballen, maar bouletten. En er was ook een standje met italiaanse spiesjes. En een tentje met cava. Culinaire invloeden van Italiaanse en Spaanse gemeenschappen, nazaten van vroegere mijnwerkers ? ’t Was in elk geval lekker.

In de zaal stak Blues Paris van wal. Een lokale groep, enkele maanden daarvoor opgetrokken uit de garageband Count Paris, gitarist Steph Collart en zanger Peter Jacobs die beiden al in bands als Terraplane en Big Mama’s Kitchen actief waren. Het prille bestaan van het combo in acht genomen, was dit een gedegen opener. Een veelzijdig repertorium, dat wel, en toch klonk het allemaal op de duur vrij monotoon. Maar dat kan vermoedelijk opgelost worden door eens wat meer van toonladder te wisselen. Zo groot is het stembereik van Peter wel. Persoonlijke highlights vond ik “Follow Your Heart” van The Paladins en “Superstitious” van Stevie Wonder. Volgend jaar zijn ze à point.

Reverend Hotrod & the Praised Sinners konden ons niet echt overtuigen. Als je een dergelijke naam hanteert zou je toch eigenlijk wat meer troeven achter de hand moeten hebben. Misschien hebben ze die wel, maar dan hebben ze die niet uitgespeeld. Een mix van blues, rockabilly en nog meer van die roots klinkt veelbelovend en werd wel schoorvoetend gebracht, maar....het vuur was er niet, de vlam in de pijp ontbrak. De reverend kan wel wat smoelschuiven, maar als shouter komt hij wat te kort. Misschien kan Ted Demon het eens proberen van achter zijn double bass, of sir Marcus over zijn drums heen, of nog The Babe afgewisseld met zijn rock-gitaar-rifs. Volgend jaar zijn ook deze kerels geheid beter en gemener.

Tijdens de backline-wissel, konden we nu buiten onder de tent nostalgisch gaan genieten van de tienkoppige Dr. Blue Beat. Authentieke vijftiger-jaren Jamaîcaanse Ska. Het podium was haast te klein, want naast de gebruikelijke ritmesectie van bass en drums, aangevuld met gitaar, klavier en percussie, stond daarboven een uitgebreide kopersectie mekaar te vertrappelen. Alt-, tenor- en baritone-sax, een trompet en natuurlijk de obligate trombone maakten dat er in deze band meer koper rondhing dan thuis in mijn toch niet geringe, electrische installatie. The Skatalites waren niet van de lucht, ook het nummer “Guns of Navarone” waarmee zowat alles begonnen is, buiten Jamaïca dan toch, was van de partij. Hoofdzakelijk geskank from Trenchtown dus, heel af en toe wat opgedreven two-tone à la de Britse Specials en Madness en nog af en toeër een rocksteady. Dit deed deugd na al die jaren. In de jaren zeventig hebben wij, misschien onterecht, de ska min of meer afgezworen vanwege zijn associatie met ultra-rechtse skinheads....daar was vanavond in elk geval niets van te bespeuren. De tent stond barstenvol, gelukkig waren de zijflappen niet aangebracht.

Wie ook elk jaar beter wordt, zijn The Rhythm Bombs. Zij hebben ondertussen al de status bereikt van betere Belgische bluesband. Of moeten we Europese bluesband zeggen ? Natuurlijk wel, want ze hebben onze landsgrenzen reeds in alle richtingen overschreden. Ze zijn ook het stadium van het coveren volledig ontgroeid en brengen een coole, stevige, professionele en ‘straight in your face’ stage-act. Nog een ietje meer ego en muzikale assertiviteit, dat kan en mag als het metier aanwezig is, en deze jongens kunnen wedijveren met pakweg, wat me voor de geest springt, The Mofo Party Band. Wat te zeggen van titels als “Rock & Roll Chick”, “Jaguar Boogie” en “Sherry Flip” ? Vollen bak, toch..?

Met één full-cd en twee mini-cd’s op hun actief hebben ze al een handig staalkaartje te presenteren. Zowat alle grote festivals werden al bespeeld, maar ze kunnen gerust een second round aan nu, nog beter dan de vorige.

De laatste ska-tonen waren amper weggeëbd of daar klonk de hypnotiserende en vijf minuten durende indian wardrum van T-99 die het nummer “Fichez le Camp” inluiden. Martin de Ruiter, zanger-drummer van de band zit absoluut centraal en frontaal opgesteld, uniek in de muziekwereld, links geflankeerd door de excentrieke gitarist-zanger Mischa den Haring en rechts door contrabassist Donné la Fontaine. T-99 verrast iedereen met zijn eigen bereide sound. Deze Amsterdammers weten met hun live-act, en nu al vier cd’s op hun actief, in binnen- en buitenland een grote indruk na te laten. Hun muziek is een mengeling van rock, blues, chanson, vaudeville, klezmer, etc..en vestimentair lijken ze op het galgenaas dat de boeken van Charles Dickens bevolkt. Als tweede nummer wordt de rocker “Drunk” op ons losgelaten. Rock zoals we die ook kennen van The Seatsniffers. Nummer drie is “3 x Rooster” een punkrocker, Johnny Thunders op nederwiet. En met “Betty” in vierde positie, een ‘Blackbird Singin’-Beatlesachtig folky akoestisch nummertje hebben ze warempel reeds een representatief staalkaartje afgeleverd van hun laatste cd “Vagabonds”. Andere leuke songs volgen bij de vleet, zoals “Hey Hey” en het van een Walter Broes-achtige gitaarriffje voorziene “Sun”. Nog een prachtig nummer dat ik wil oprispen is “Willow”, dat met die drum-intro van ZZ-Top’s “Sharp Dressed Man”. Nee ? …Jawel.

Een tweede uitbundige orgastische ska-set lokte zowat de ganse zaalbevolking terug naar buiten. Met recht en rede, want Dr. Blue Beat’s sound skankt (= swingt) in al zijn voegen. Tweemaal een setje van bijna een uur deden ze tussendoor de zaalacts, wat wijst op een toch wel uitgebreid repertorium. Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat je deze band niet elke week in z’n volle bezetting aan het werk zal kunnen zien. De agenda’s van tien man synchroniseren is niet simpel, lees onmogelijk. Zelfs vanavond is dat niet mogelijk gebleken, want om vijf voor twaalf werd Jan Ieven nog opgetrommeld om de bassen te verzorgen, een klus die hij rimpelloos vervulde.

Stinky Lou & the Goon Mat hoef ik niet meer voor te stellen, maar ik doe het toch. Links en rechts hoorde ik immers commentaren van enkele non-avertis die het niet begrepen hadden. Stinky Lou & the Goon Mat with Lord Benardo vergastten ons op de hun op het lijf geschreven stripped down, bare naked, deep south drenched trance blues? CD baby, de Amerikaanse internet independant Music distributor vernoemde onze Frans-Belgische band in één adem met de Fat Possum legendes R.L.Burnside, Junior Kimbrough en Mississippi Fred McDowell. Impressionant, toch ? Als je “San Fransissy Line” hoort begrijp je waarom. En “Poor Black Mattie” natuurlijk een R.L. original. S.L.&G.M.&L.B. zijn een regelrechte jook-joint band. Vanaf de eerste keer dat ik ze hoorde en tot op heden blijven ze me verbazen, dat ze in staat zijn de sfeer van de gesloopte jook-blues zo doorleefd weer te geven. Het is een gave, een roeping haast. Voor mijn part mogen ze op elk festival geboekt staan... This is the essence of the blues.

Alweer een geslaagd festivalletje hier in Houthalen. Houden zo, mannen. Meer volk dan verleden jaar, vanwege het verscheiden van Bugaboos, heet het. Zou kunnen, alhoewel ik eigenlijk weinig volk heb gezien die alle festivals aandoen.

Blues in Bloom 21 maart 2009 (Limbo Blues Edition) (witte MVS)

Zaterdag 21 maart 2009, iemand die vandaag zegt dat hij niet weet waarheen, laat staan iemand die van mening is dat er niets wordt gedaan voor de ‘live’ muziek en in eerste instantie 'DE BLUES', moet met onmiddelijke ingang worden geïnterneerd. Op onze concertkalender staat bijna een ganse pagina met festivals en live concerten en daarmee worden de bluesliefhebbers toch een beetje in moeilijkheden gebracht. Zelfs mijn partner en ik zagen ons genoodzaakt  om ons op te splitsen om proberen toch maar niemand tegen het hoofd te stoten, al moet dit met een programma als dit er toch van komen. Wanneer er nu al festivals door verschuiving van datum gaan beginnen samenvallen moeten er uiteraard keuzes worden gemaakt en valt er wel ergens voor iemand het zwaard van Damocles. De plaatsen waar we niet aanwezig kunnen zijn zullen we maar toeschrijven aan deze tiran uit de Griekse Oudheid en zullen de geplande ‘gigs’ voor zondag maar moeten lijden aan dit overaanbod omdat de recensies nog moeten worden neergepent.

Door het vooruit schuiven van Blues In Bloom op de concertkalender verliest dit festival toch eigenlijk één aspect van het originele concept waaronder dit festival in 1996 het levenslicht zag. Voor de bloeiperiode van de bloesems is 21 maart nog wel te vroeg al is de astronomische lente al wel van start gegaan. Het aanbieden van een ander aspect uit de filosofie die in het begin was ontstaan rond dit festival, aan die traditie wordt wel vastgehouden en dat is natuurlijk het promoten van de lokale bands, gevestigde waarden of niet! Voor de bloesems moeten we dan nog maar een beetje geduld oefenen en trouwens, het duurt immers nog wel even vooraleer de ijsheiligen zijn gepasseerd.

Alhoewel voor mij Meenselblues dichter bij huis is maar mijn compadre van achter de ‘capitool’ moet komen zou ik de taak op me nemen om me richting Limburg te begeven. Wetende dat de Limburgse BV bij uitstek, gouverneur Steve Stevaert, gisteren nog in een aards moeilijke vergadering zat met onze ‘Taaie Anja’ omtrent de restauratiewerken in Tongeren, zal deze wel verstek laten gaan voor dit ‘event’. Maar niet getreurd Limbo Bluesjes, wij van Rootsville zijn wel van de partij. De editie van 2009 stond in het teken van de Limburgse bands en onder de noemer Limbo Blues hebben de mensen van Blues in Bloom en Limbolink de handen voor 2009 in elkaar geslagen en al zijn er uiteraard geen VS’ers of andere buitenlanders te bespeuren op de affiche, toch oogt deze editie van 2009 zeer interessant.  Als de betere Limburgse bands als Blues Lee, Voodoo Boogie en Rusty Roots op de ‘bill’ staan zal de avond wel niet stuk kunnen, dus ‘broederkring’ here we are…

De eer om het festival te openen is weggelegd voor Blueson. Deze formatie met roots in de Limburgse hoofdstad Hasselt zijn immers al recent in de prijzen gevallen door het winnen van de Limbolink poll en daarmee hun deelname aan dit festival verzilverd zagen. Al bijna 30 jaar samen mag deze band als één van de oudste Bluesformaties worden bestempeld laten dus de verwachtingen hoog gespannen staan. Deze zevenkoppige formatie begon stip om 19.00 met een instrumentale opener. Veel ‘pupitters’ op het podium doet mij onmiddellijk aan een big band denken en al snel blijkt dat mijn verwachtingen te hoog waren gespannen.

Al zijn de heren met Philip Visschers aan de vocals bezig hun eerste cd op te nemen toch zal er nog wel wat werk aan de winkel zijn. Hoopvol zijn de eerste twee covers, ‘Let The Good Times Roll’ en ‘Mustang Sally’ die andere R&B standaard van Mack Rice, maar al vlug dempert  mijn hoop. De enige binding dat deze gasten met de blues hebben zijn de covers die ze brengen maar het vuur mis ik wel degelijk, al doet Koen Stalmans (lead guitar en youngster van de band) verwoede pogingen om enkele gitaarsolo’s naar voor te toveren toch blijft de spirit bij mij zoek.

Boom Boom, out go the lights….al wordt met een vergeefse poging  ‘Got My Mojo Working’ en C. Berry’s ‘Johnny B Good’ nog overtuigend de zaal in gestuurd, helaas was het drankgebruik nog niet op peil, maar de avond is nog jong en hoopvol trok ik naar de tent van het 'sidepodium'. Deze tent was een hele verbetering tegen de vorige jaren al zal het vooruitschuiven van het festival er wel iets mee te maken hebben. Prachtige 'party-tent' inclusief gasbranders om de killige lenteavonden nog wat warmte mee te geven. Aangenaam vertoeven met een cavabar in de buurt.

Op het aantreden van Sandaloop was het nog even wachten en de organisatie had de handen vol met de banner van één van de sponsors die door de condentie maar niet omhoog wilde blijven hangen...

The Brough Supiriors staan als tweede geprogrammeerd voor deze Limbo-Blues. Deze formatie gaat er prat op dat er invloeden in hun muziek zijn terug te vinden van Lester Butler maar Lester’s fans zullen het zeker niet begrepen hebben op de maatpakken. Qua ‘feelin’’ zaten deze ‘Superioirs’ al beter richting blues en hun ‘Dont’ Worry Baby’ mocht dan al meteen gesmaakt worden.  De band is ontstaan uit een gesprek samen met  Raf Bertels van de Jumping Jerks en de formule om meteen leuke formatie, leuke muziek te laten brengen kreeg meteen vorm.

De ‘performance’ van ‘It’s My Soul’ en Slim Harpo’s ‘Hipshake Baby’ brachten ons al meteen dichter bij het gevoel dat we moeten krijgen wanneer we op een bluesfestival aanwezig zijn en zal de gangsteroutfit al minder storend werken. Ondertussen was de ‘Broederkring’ al voor meer gevuld dan andere jaren en papa Jaspers liet het zich allemaal relax over zich komen.

Bij de aanwezigen was er ook al meteen bekend volk al was Johan van Bierbeek Blues ‘D Up er al vroeg bij geweest met de nodige publiciteit. Yvan (Hoockrock) en Jo (Bugaboos) begonnen hun nut te bewijzen voor hun events en de eerste strooibriefjes waren een feit. Limburgers steunen Limburgers  en de Peer-formatie deed ook zijn intrede (alhoewel zonder meer info dan reeds in het Belang stond) of zijn John Fogerty en Eli 'Paperboy' Reed met hun info hun boekje te buiten gegaan?

De BS kweten zich ondertussen behoorlijk van hun taak en met  een behoorlijke solo van Dan Rutten op de leadguitar met Freddie King’s  ‘I’m Tore Down’ was hun moment van roem en glorie op deze Blues In Bloom een feit. Voor het aantreden van Sandaloop was het nog steeds te vroeg dus begonnen we maar een praatje te slaan met Karel (Blues Lee) die zich sinds de laatste keer dat ik hem ontmoette, behoorlijk was getransformeerd door het dragen van een volwaardige baard. Ook die andere frontman van Blues Lee was al terug onder de levenden want JB had trouwens nog de restjes in zijn knoken van een gesmaakt optreden met de Big Four op de bluesnight in Heerlen samen met Roby 'supersax' Edwards.

Derde band op de ‘bill’ van vanavond was een band uit Heusden Zolder en voor hen kwamen er al onmiddellijk een meute jonge deernen aan draven. Skidzoo, voor mij onbekend en de uitleg hier omtrent lag meteen voor de hand. Deze gasten zijn eigenlijk een popformatie maar gaan er prat op dat er enige blues is te bespeuren op hen setlist.

Opener ‘Rule For Behavior’ klink uit de boxen en de vrouwelijke fans van Skidzoo vonden dit allemaal superfijn. Ondertussen begon ik een gesprek met de mama van Lauren, je weet wel het frontvrouwtje van The Rhyhtm Beats. Bleek dat ook zij hadden meegedaan aan de Limbo-poll en maar nipt hadden verloren van Blueson. I only heard it trough the grapevine….

Toch zat er meer dan pop in hun ‘performance’ en met het Funky ‘Black & White’ konden ook zij mij bekoren. Op hun setlist stond ook één bluesje op dat luisterde naar de titel ‘On Or Two Things’ maar hun aanhang ging meer uit de bol bij de eerste tonen van ‘Kiss My Ass’ een nummer dat het eerder moest hebben van de provocerende tekst en met ‘Here I Am’ konden ze zeggen here we were…

Einde van de derde ‘act’ van de avond en meteen werd het tijd om de band op het ‘sidepodium’ aan het werk te kunnen zien. Op hun website staat te lezen dat hun liefde en voorkeur uit gaat naar ‘Funky Grooves’  uit de sixties en dat kan mij uiteraard meer bekoren. Op ieder potje past uiteraard een deksel maar dit potje zinde me meer dan het vorige al valt over smaak uiteraard niet te twisten. Gelukkig maar want moest onze muzikale voorkeur allemaal richting Frans Bauer en Laura Lynn uitgaan zou het maar een saaie bedoening worden.

Sandaloop begon eraan met een ‘pshychedelic’ jammetje om iedereen van de band op temperatuur te laten komen. Terwijl zijn bandleden de set langzaam begonnen op te bouwen kon zanger Geert het toch niet laten om zijn vriendinnetje dag te zeggen in het publiek..ain’t love beautiful. Toen de Geert zijn obligate  liefdesverklaringen voorbij waren beklom hij uit eindelijk de bandstand en zette de set explosief in met Maceo Parker’s  ‘To Be Or Not To Be’. Shakespeare had nooit kunnen voorspellen dat deze ‘quote’ uit Hamlet nog een groovy funknummer zou worden.

Vorig jaar was er ‘authentieke’ Jamaïcaanse Ska, nu is er Groovy Funk, toch weer knap bedacht van Jaspers & Co.

De sets tussen de ‘mainstage’ en de tent begonnen lichtjes in elkaar te vloeien en de eerste tonen uit de zaal waren al hoorbaar alvorens het einde van Sandaloop is zicht was. Go with the flow zouden we zo zeggen en ik liet me door de menigte terug meedrijven naar de hoofdzaal die ondertussen aardig was volgelopen en dat was ook al een paar jaartjes geleden. Door het me laten meedrijven kwam ik voorbij de PR van Parkblues in Lommel en ook zij hebben een behoorlijk ‘headliner’ met Ana Popovic op hun affiche voor juni. De Peter van den Attic en zijn gevolg waren ook gearriveerd en zou dat te maken hebben met de programmatie voor 2009 ?

Rusty Roots  hun ‘appearance’ viel samen met hun vijfjarig bestaan, samen met Voodoo Boogie van het ‘zelfde jaar’, en hadden ze de koppen bij elkaar gestoken om dit gepast te kunnen vieren. Er was uit de bus gekomen dat ze een nummer zouden uitwisselen om dit in de versie te brengen van de respectievelijke groep en kon het festival zijn eindelijke start nemen.

Openers met een swing gehalte BB King waardig liet de zaal meteen op temperatuur komen maar dat zijn we van Rusty Roots al wel gewoon. Deze heren kennen hun job en weten als geen één de menigte te entertainen. Nog met het succes van hun Cd ‘Electrified’ zouden ze met ons op zoek gaan naar de ‘Soul’ van last night.

Rusty Roots, een band die zich zodanig geeft dat ze de tijd altijd wel wat uit het oog verliezen, kunnen tappen uit een behoorlijk vatje blues. Afwisselende B3 en gitaar solo’s perfect aan elkaar gezongen brengen zij de sfeer er behoorlijk in. Hun nummer van Voodoo Boogie bleek de ambiancemaker bij uitstek te zijn van de originele band en RR bracht dit met veel verve.

Als tweede verassing bleken zij beroep te zullen doen op de diensten van ‘smoelschuiver’ Kris Rogiers die ondertussen terug naar de heimat is gekeerd en zijn kunnen opnieuw voor Chilly Willy zal gaan laten bewonderen. Vanavond is hij ‘invitée’ bij zijn Limburgse collega’s en doet met ‘Just Your Fool’ van Little Walter al meteen wonderen. Al danig over tijd op het schema spelen zij met ‘How Blue Can You Get’ hun laatste noot. Boeken toe!... of niet, want het de volle ‘broederkring’ wilde meer en dat kregen zij met ‘Stormy Monday’, een nummer dat ze wilden opdragen aan de medeoprichter van Rusty Roots, saxofonist Steve Scheelen die dit jaar jammerlijk is overleden en hij heeft dit zeker gehoord mannen!

De thuismatch bij uitstek was weggelegd voor een andere Jaspers. Jan en zijn Voodoo Boogie waren ook jarig en mochten dit ook uitgebreid komen vieren op dit podium.  In de zaal werd reeds de geur van patchouli waar genomen en dat betekende dat  Wouter van Voodoo Boogie in de buurt moest zijn en het tijdstip van hun optreden met rasse schreden naderde.

In de recensies wordt over Voodoo Boogie valt al gauw het huwelijk op tussen The Doors en JL Hooker en dat is het ook een beetje. Giet daarbij nog een psychedelic  sausje uit de Flower Power periode en je hebt ineens alle ingrediënten die deze formatie tot een succes formule maken. Hoogstaande klasse wat Jan, Rob, Gert en Wouter hier ten gehore brengen. Voor de aanwezigen die één van de CD voorstellingen van ‘Losing My Cool’ niet hebben kunnen meemaken is dit uiteraard het moment om die leegte op te vullen. Al meteen met de ‘Voodo Boogie’ is iedereen in tranche en dit komt niet alleen door de geurstokjes of de andere walmen die ineens de kop opsteken  maar door de muzikale kwaliteit die Jan en de zijnen  ons hier voorschotelen. Jan doet zijn collega Karel Phlix van Blues Lee een pleziertje door bij de eerste nummertjes zijn geliefkoosde Epiphone te laten plaats ruimen voor een Guttlin.

Na de titeltrack uit hun album en ‘Bottle Of Love’ werd er tijd gemaakt voor het hoogtepunt van de tranche voor vanavond met het ingetogen toch opzwepende ‘I Gave You Love’. De mondhoeken van de aanwezige hippies toont opvallen veel slijm in de mondhoeken. Nog ‘Going Down South’ van R.L. Burnside en het ‘moment  suprême’ was aangebroken om hun versie van een Rusty Roots nummer op de meute los te laten

De keuze van Jan viel op ‘Two-Timing Woman’ en de versie die zij hier vanavond lieten horen bracht zelfs de mannen van Rusty Roots van hun stuk. Ja, Voodoo Boogie heeft HET!. Verdwijnen zonder bissertje was uiteraard uitgesloten en al hadden de Blues Leekes al moeten bezig zijn toch werd er niet gemopperd.

De 'mainstage' werd in allerijl  klaargestoomd voor de hoofdact van de avond. Ondertussen was er nog al wat volk verdwenen en zo ook Stijn Meuris die een tijdje onder de aanwezigen was terug te vinden.

Blues Lee leek aan een record tempo te willen soundchecken en het lukte hen evenwel ook. Daar kunnen die van Roadhouse nog een lesje aan leren. One, Two, Three and set! Blues Lee liet geen tijd meer verloren gaan  en na de opener ‘Honey Please Don’t ‘ uit hun recenste CD ‘Home’ werd het R&R gehalte meteen de hoogte in gestuwd met het instrumentaaltje ‘Dolphin’s Swing’ uit de Cd ‘In The Crack Of The Map’ uit 2004.

Tergend traag zijn Karel en JB bezig met de opnames van hun nieuwe CD en we hopen dat deze toch niet al te lang meer op zich laat wachten maar ondertussen doen we verder met het ‘oudere’ materiaal. ‘Earlene’ eveneens uit hun album uit 2004 en ‘Gotta Go’ maakt meteen iedereen duidelijk waarom zij tot de top van de Blues in België behoren. Zoveel kunnen in eigen werk steken is alleen weggelegd voor de groten.

Toch laten ze ook al werk horen uit de CD ???,die in ??? op de markt zal komen.   Aan ‘Caribbean Duck’ is al zoveel gesleuteld dat ik bang begin te krijgen dat de magie aan het verloren gaan is van dit nummer. De eerste maal dat ik dit hoorde was ik redelijk van mijn melk maar het is al zoveel gebracht dat het uiteindelijk een zoveelste nummer op de setlist is, toch nog steeds sterk!!!  Ondertussen is de klok reeds richting tweeën aan het tikken en onder het magistrale ‘Seven Days’ nam ik de beslissing dat het stilaan welletjes is geweest na een drukke concertweek en nadenkend over het programma dat nog in aankomst is en trouwens we waren hier al vanaf de eerste noot. Blues Lee gewoon sterk , maar euh…wie wist dit nog niet?

Succesvolle editie van BLUES IN BLOOM voor 2009 en het was de nacht van LIMBO-BLUES

Blues in Bloom 20 maart 2010 (Freddie)

Druk…druk…druk, na deze nacht te zijn thuisgekomen van de 14de Southern Bluesnight sta ik alweer op Blues in Bloom dat na vorig jaar nu ook terug groepen wereldwijd op hun affiche hadden staan, België..Nederland…Engeland en Amerika.

Bijna aan de afslag van Houthalen kwam ik terecht in een grootscheepse alcoholcontrole en met het geluk dat dit voor een festival was. Het programma zou starten rond de klok van 19.00 en dus waren we op tijd om nog vlug enkele nieuwtjes proberen op te vangen. We waren nog een beetje aan het praten met de muzikanten van Chilly Willy toen de ‘ceremoniemeester’ kwam aangeven dat het tijd was om het startschot te geven…

We vallen uiteraard in herhaling maar er is geen betere opener voor een festival dan den Huibbe en zijn gang aka Chilly Willy…maar toch, ja toch moeten we daar maar eens mee ophouden dit te verkondigen want Chilly Willy kan evengoed afsluiten met een garantie op ambiance. Het nieuwe aan Chilly Willy dat er buiten het terug binnenhalen van Reverend Hot Rod aka Kris Rogiers ook een beetje werd gesleuteld aan sommige songs en warempel er een paar nieuwe zijn bijgekomen en zo klinken ze nog eens anders want zoniet zouden we al kunnen meespelen moesten we in dit geval een instrument kunnen bespelen.

Oud en Nieuw want nummers als ‘I’m Ready’, ‘My Babe’, ‘Help Me’ en ‘This is Hip’ blijven natuurlijk de bouwstenen van een portie goede blues à la Chilly Willy. Nieuw…Spoonful van Howlin’ Wolf en ‘She’s Gone’ van… en daar hadden Roland en ik het naar het raden naar dus werd het een beetje research. Qua klankkleur van de song zaten we met The Doors in ons hoofd maar ook Black Sabbath heeft dergelijk pareltje dus bij de volgende eens vragen aan den Huibbe. De polonaise ‘Pocketfull of Wishes’ is uiteraard succes op ambiance en de interactie met het publiek is dan ook behoorlijk op dit vroege aanvangsuur net als ‘Little Girl’ dat speciaal wordt vertolkt voor de dames. Opzet geslaagd en de starter was een goede amuse….

Als 2de band was Pa Jaspers gaan grasduinen in zijn eigenste provincie om uit te komen bij Ham ’n Eggs met Patrick Cuyvers aan de toetsen. Deze 5-mans formatie brengt ons onvervalste Chicago blues met de stem van Willy K. die zich daar perfect toe leent.

Nummers als ‘It’s a mean Old world’ en ‘I Fell So good’ betekenen ze dat hun sterkte ligt in het brengen van minder bekende songs in de stijl van een echte juke joint. Gelukkig voor sommigen brengen ze ook wel bekender werk zoals Albert Collins zijn ‘Honey Hush’.

Opmerkelijk is de prachtige versie van Little Walter zijn ‘Blues with a feeling’ een nummer waarin de ganse band zich perfect heeft ingeleefd en er zijn wel enkelen die het moeilijk kunnen geloven dat ze Belgen zijn, ja en zelfs meer het zijn Limburgers-wereldburgers die ons hier 50 min in de ban houden.

Ben Prestage is sinds zijn vorige passage in ons Belgenland in één klap beroemd geworden zelfs in die hoedanigheid dat m’n wel over hem spreekt en niet over een gelijkaardige hype als Seasick Steve. Het verschil is dat Ben optredens in de kleinere clubs en festivals niet schuwt en dat siert hem.

Bij Blues in Bloom hadden ze nogal niet wat graag dat Ben Prestage de pauzemuziek in de kleine tent zou voor zijn rekening nemen iets waar hij gaarne toe bereidt was. Zijn instrumenten bestaan uit een oude gitaar, een basdrum, een snaredrum en een harmonica en onder het bespelen ervan probeert Ben dan ook nog vocaal zijn ding te doen. Ook een sigarenkistje met aangemaakte bezemsteel kan dienst doen als guitaar.

Hij brengt hier vanavond 2 sets met eigen werk maar ook met covers van o.a. Jimmy Reed en na 2 dagen van festivals mogen ze Jimmy wel eens achter wegen laten maar ook I'm Ready en hadden we dat vandaag al niet gehoord...

Nog 2 groepen te gaan en dus wordt het stilaan tijd om aan de hoofdbrok van de avond te beginnen. Op de affiche lezen we King Mo, een formatie uit Nederland die met het uitbrengen van hun eerste CD ‘Live @ La Bonbonnière meteen in de prijzen vielen en al onmiddellijk een award in ontvangst mochten nemen. Moeilijk, ja voor een beginnende band maar niet voor deze 5 klasbakken die in 2008 besloten samen iets te gaan doen.

Op de B3 hebben we Colly Franssen, op bass, Julles van Bussel. Aan de drums herkennen we Henk Punter die we nog herinneren van bij zijn Memo Gonzalez periode. Verder hebben we niemand minder dan Nederlands grootste gitaartalent zijnde Sjors Nederlof en voor mij de beste blanke soulstem van Nederland Phil Bee van Phil Bee & The Buzztones.

Op het menu staat stevige gitaarblues met werk van Jimi Hendrix met o.a. ‘Little Wing’. Diegene die nog bleven lanterfanten in de kleine tent kwamen onmiddellijk opdraven na het horen van de riffs die Sjors uit zijn gitaar haalde. Een linkshandige gitarist op een rechthandige gitaar die iedereen nog wel kent van de periode bij The Strikes en to pin Nederland. Covers,  nieuw werk,  oud werk zoals 'Make It Right' van de Buzztones periode het gaat er allemaal in als zoete koek en de eerste dansers begeven zich voorwaarts. Voor King Mo en Blues in Bloom was dit een première want het was hun eerste concert op Belgische bodem en nu de rest nog veroveren en hou gerust onze kalender in het oog want wij weten al welk festival ze nog zullen aandoen in ons landje.

Nog 1 nieuwtje, binnen 2 weken komen ze aandraven met een 2de album en zo zal de prijzenkast van deze prille formatie vlug vol zitten…en nu terug de beurt aan Ben Prestage.

Het was bijna 00.30 toen de hoofdact van vanavond in beweging kwamen. Paul Lamb & The Kingsnakes zijn oude getrouwen voor ons maar sinds de terugkeer van Chad Strentz werd het allemaal plots weer zoveel beter en kregen we terug de Kingsnakes uit hun glorieperiode.

Buiten de terugkeer van Chad zijn er nog wel enkele veranderingen doorgevoegd, zo is Paul’s zoon Ryan de band komen vervoegen en ikzelf heb hem zijn eerste concert (2 nummers) nog weten brengen als rookie bij de band. Ondertussen mag je stellen dat hij de kneepjes vanhet spelen onder de knie heeft en die van het toeren ook :-).

Op de bass krijgen we nog steeds ouwe getrouwe Rod Demick en op de drums is er ook nieuw talent toegevoegd met name Mike Thorne. Nu de zang terug in de handen ligt van Chad kan Paul zich volledig concentreren op zijn harmonicaspel en dat is een hele verbetering. De soulstem van Chad is een pareltje en nummers als Ya Ya en Boogie sweat gaan nooit vervelen.

Aan alles komt een eind en zo ook aan deze succesvolle Blues in Bloom en voor mij staat de meter ook in het rood na 2 dagen intens festival bezoek…